Nadzieja II

Witam wszystkich czytelników mojego bloga :)

Bardzo się cieszę, że spodobał się Wam pierwszy rozdział opowiadania. Nie myślałam, że będzie cieszyć się aż takim powodzeniem. Dziękuje każdej osobie za komentarz, który bardzo motywuje mnie do pisania kolejnych części :)

Nowy rozdział opowiadania będzie ukazywał się w każdą Niedzielę. "Nadzieja" będzie liczyła około 10 rozdziałów.  Po jej zakończeniu planuje opublikować jeszcze dwa opowiadania. Zobaczymy jak mi to wyjdzie.  

Chciałam również bardzo podziękować  Venetii Noks za pomoc jaką mi udzieliła i za wszystkie wskazówki  i dobre rady, a także za opublikowanie mojego I rozdziału "Nadziei" na jej blogu, dzięki czemu trafiliście do mnie :)

pozdrowienia i miłej lektury życzę

Dreamer 

Kilka dni wcześniej…

Stała przed lustrem, uważnie przyglądając się swojemu odbiciu. Była zadowolona, że w końcu udało się jej przytyć parę kilo i z tego, że jej kształty zaczęły wreszcie przypominać kobiece, takie jak miała kiedyś. Jej twarz nie przypominała już tej z przed pół roku. W oczach tańczyły wesołe ogniki, a usta same się uśmiechały. Czarne rurki zgrabnie opinały się na jej nogach i pośladkach, a biały sweter z golfem idealnie do nich pasował. Założyła jeszcze swoje beżowe emu,  kremową kurtkę, ciepłą czapkę i była gotowa do wyjścia. Kiedy wychodziła z sypialni, jej serce zwolniło, a zimny pot pojawił się na plecach.

Stanęła oko w oko z Olivierem, który najwyraźniej postanowił wcześniej wrócić do domu.

— Wybierasz się gdzieś? – Lodowaty głos odbił się echem w jej głowie.

— Miałam zamiar iść do sklepu po coś na obiad – skłamała lekko, uważnie obserwując reakcję swojego męża.

Jego zielone oczy niebezpiecznie się zwęziły i zaczęły przeszywać na wskroś ciepłe tęczówki Hermiony. Niespodziewanie Oliver złapał swoją żonę za nadgarstki i zaciągnął z powrotem do sypialni, gdzie popchnął ją na łóżko, a obok niej rzucił fotografie, które wyciągnął z wewnętrznej kieszeni czarnego płaszcza. Serce brązowowłosej z każdą sekundą zwalniało, a kiedy jej rozum zarejestrował, że na zdjęciach widać ją uśmiechającą się do przystojnego blondyna, zamarła. Opanowała ją całkowita panika.

— To nie tak, jak myślisz — powiedziała łamiącym się głosem. Doskonale wiedziała, jak się to skończy.

— Skąd możesz, kurwa, wiedzieć, co ja myślę?! — wydarł się Oliver. — Ja ci powiem, co myślę — dodał, zniżając ton głosu i sprawiając, że stał się on jeszcze bardziej przerażający. — Myślę, że moja żona daje się pieprzyć jakiemuś frajerowi w czasie, gdy ze mną robi to z przymusu. — Jego zimny głos zdawał się mrozić całe jej ciało. — Myślę, że moja żona nie doceniała tego, co do tej pory miała — kontynuował, łapiąc ją za ramiona i podnosząc do góry. — Myślę, że za dużo dobroci jej ostatnio okazywałem – zaczął szeptać do sparaliżowanej strachem Hermiony. — Myślę, że najwyższy czas przypomnieć sobie, gdzie jest twoje miejsce, kochanie — zakończył.

Wiedziała, że Olivier nie podejrzewał jej o zdradę. Gdyby miał choć cień wątpliwości, już za pewne by nie żyła.

Kiedy usłyszała świst powietrza i poczuła jego dłoń na swoim policzku, zaczęła się zastanawiać, czy było warto. I wtedy pomyślała o Draco, o ich spotkaniach, rozmowach, o jego ciepłych gestach w stosunku do niej.  Nastąpił kolejny cios, a ona zamiast błagać o litość, wspominała blondyna, który ostatnimi czasy był jej podporą.

Nie zauważyła nawet momentu, gdy Olivier wyciągnął ją na korytarz przed sypialnią. Nie zwracała uwagi na męża, który przechylał już ją przez barierkę, grożąc, że ją zabije.

— Ty szmato! — krzyknął Olivier, odpychając ją od siebie. Jej obolałe ciało nie miało czasu zareagować, gdy uderzyło o pierwszy schodek. Ostatnim co zapamiętała była chwila, w której próbowała rękoma zasłonić głowę przed upadkiem, a jej wspaniały mąż stał u szczytu schodów zadowolony z siebie.

— Może byś się łaskawie podniosła? – Podszedł do niej i kopnął ją nogą. — Zakrwawisz mój ulubiony dywan — warknął, gdy kobieta się nie poruszyła. Przez głowę przebiegła mu myśl, że faktycznie ją zabił. — Hermiona! – krzyknął, jednak ona nadal leżała nieruchoma.

Spanikowany, że pójdzie siedzieć, zadzwonił do swojego adwokata.

— Alex, słuchaj, musisz tu natychmiast przyjechać — powiedział szybko. — Jak to gdzie? Do mojego domu – dodał zirytowany. — Zdarzyła się… pewna sytuacja. Masz pięć minut — powiedział i zakończył rozmowę.

Po około dwóch minutach usłyszał pukanie do drzwi. Otworzył je i zobaczył wysokiego, dobrze zbudowanego bruneta o niebieskich oczach i długim nosie.

— Olivier, zdajesz sobie spr… — Urwał w połowie słowa, kiedy jego wzrok padł na wykrwawiającą się Hermionę. — Coś ty, do cholery, zrobił? — warknął, podchodząc do żony swojego przyjaciela. — Jest tętno, jeszcze żyje — stwierdził, kucając nad nieprzytomną brunetką i delikatnie ujmując jej nadgarstek.

— Nie zadzwoniłem po ciebie, żebyś mnie umoralniał — syknął Olivier. — zrób coś z tym, nie może się wydać, że ją pobiłem — dodał. Alex nie poznawał swojego przyjaciela z czasów szkolnych. Wcześniej taki nie był.

Pamiętał dzień, w którym pierwszy raz dowiedział się, że Olivier znęca się nad Hermioną.  Przyszedł wtedy do nich na obiad. Razem mieli omawiać sprawy służbowe. Hermiona nie usiadła z nimi nawet na chwilę, a wcześniej zawsze to robiła. Kiedy wychodząc, poszedł do kuchni, aby się z nią pożegnać, zauważył, że Hermiona miała podbite oko. Od razu zapytał, co się stało, jednak ona zbyła go stwierdzeniem, że sprzątała i nadziała się na klamkę od drzwi. Uwierzył jej, no bo co innego mogłoby się stać. Dopiero kiedy sytuacja zaczęła się powtarzać, a brunetce skończyły się wymówki, z płaczem wyznała mu, że Olivier od roku ją bił. Nie wiedział wtedy, co mógłby zrobić. Początkowo próbował jej pomóc. Jednak, gdy jego przyjaciel się o tym dowiedział, zagroził, że zniszczy mu rodzinę oraz karierę i że nikt w całej Anglii nie zatrudni go do swojej kancelarii bądź firmy, odpuścił. Jeszcze parę razy widząc, że Oliver zdrowo przesadził, próbował przemawiać mu do rozsądku, ale zawsze kończyło się to awanturą i jego zawieszeniem na kilka dni. Teraz, kucając nad zakrwawioną kobietą, pluł sobie w twarz, że nie postawił się nigdy swojemu szefowi.

— I co zamierzasz zrobić? — Z zamyślenia wyrwał go głos Oliviera.

— Na pewno nie mam zamiaru ci pomóc — warknął. — Zaraz zadzwonię po pomoc, a ty zgnijesz w pace — dodał, wyciągając komórkę z kieszeni zielonego płaszcza. Jednym ruchem Olivier wytrącił mu telefon z ręki i przyparł zszokowanego Alexa do ściany.

— Jeżeli mnie z tego nie wyciągniesz, to powiem, że to ty miałeś z nią romans, a kiedy próbowała z tobą zerwać, wpadłeś w szał i postanowiłeś jej wybić ten pomysł z głowy. A jeśli to nie pomoże… — Zamyślił się na chwilę. — Mówiłeś, że jak nazywa się twoja córeczka? – Udawał, że się zastanawia. — Anabell, tak? — Każde jego słowo przesączone było jadem.

Ich wieloletnia przyjaźń skończyła się w tej jednej minucie.

— Ty draniu — szepnął Alex, a Olivier go puścił.

— Więc, przyjacielu, jak chcesz mnie z tego wyciągnąć? — powiedział z szyderczym uśmiechem.

— Zadzwoń do Munga. Powiedz, że wróciłeś dopiero z pracy. Ja dam ci alibi — mówił powoli brunet. — Kiedy otwarłeś drzwi, zobaczyłeś leżącą Hermionę. Wyczyszczę wszystkie odciski i posprzątam tak, by wyglądało na wypadek.

Jak powiedział, tak zrobili.

Następnego dnia Hermiona była już w szpitalu, a jej pogrążony w rozpaczy maż, jak to opisywały gazety, nie odstępował jej na krok...