Nadzieja V

Witam wszystkich :)

Przed Wami V rozdział opowiadania :) Jako że niektórzy z Was byli zawiedzeni, że nie opisałam zaręczyn naszej głównej pary w dzisiejszej części Wam to zrekompensuję w formie wspomnień jednego z bohaterów :) Mam nadzieję, że się spodoba :) Miłego czytania i do następnego.

Pozdrawiam

Dreamer 

— W wyniku zaistniałych okoliczności będę zastępowała sędziego Odeela — powiedziała młoda sędzina. — Wszystkie aspekty sprawy zostały mi już przedstawione. Teraz proszę pana Alexa Glovera o kontynuację. Brunet powoli wstał i skierował się do miejsca, z którego miał zeznawać.

— Słucham, panie Glover — dodała z poważna miną, intensywnie przyglądając się mężczyźnie, który stał naprzeciwko niej.

      — Wszystko zaczęło się dobre 10 lat temu — zaczął Alex. Opowiadał o wszystkim, o każdym przekręcie, o każdym porwaniu, o morderstwach na zlecenie. Na sam koniec spojrzał na Hermionę i lekko się uśmiechnął. — Pytaliście mnie, czy byłem kiedykolwiek świadkiem maltretowania Hermiony przez Oliviera. — Zniżył głos. — Nie byłem. — Spuścił głowę. — Ale widziałem każdy siniak, każdą ranę i nie zrobiłem nic. — Spojrzał głęboko w oczy Hermiony. — Byłem tchórzem. Tylko dlatego, że Olivier zagroził, że zabije moją żonę i córkę. — Przy tych słowach odwrócił się w stronę męża Hermiony. — Zastanawiałeś się, czemu nie było mnie przez ostatni czas w firmie i przy tobie — prychnął, powoli wypowiadając każde słowo — Załatwiałem swojej rodzinie bezpieczne miejsce, w którym teraz mieszkają — warknął. — Gdzie ty ich nigdy nie znajdziesz — dodał ciszej. Popatrzył znowu na brunetkę i westchnął. — Przepraszam, Hermiono, przepraszam, że dopiero teraz odważyłem się ci pomóc — zakończył. 

Kobiecie popłynęły łzy po policzkach. Wszyscy. Wszyscy bez wyjątku zdawali sobie sprawę, że ten człowiek właśnie podpisał na siebie wyrok śmierci. Jego zeznania trwały około godzinę. Na każde słowo miał papiery, przelewy, zdjęcia, które potwierdzały wszystko, co mówił. Hermiona widziała wściekłość Oliviera. Wiedziała, że będzie chciał się zemścić, a nade wszystko zdawała sobie sprawę z tego, co Aleks właśnie dla niej zrobił. Uratował ją przed pewną śmiercią. Nie miała wątpliwości, że gdyby wróciła do domu Oliviera, jej mąż odpowiednio ukarałby ją za wszystko.

Adwokat lekko szturchnął ją w ramię i jej brązowe, ciepłe tęczówki skrzyżowały się z zimnymi, zielonym tęczówkami  jej byłego męża. To był koniec ich małżeństwa. Sędzia zarządził trwały rozpad małżeństwa Oliviera oraz Hermiony Webber i przywrócił kobiecie panieńskie nazwisko. Natomiast, co się tyczy Oliviera, prokurator wytoczył mu sprawę za prowadzenie siatki przestępczej. Groziło mu dożywocie. Wszystko skończyło się dobrze. Jednak Webber nie byłby sobą, gdyby na koniec nie dodał czegoś od siebie. W momencie, gdy wszyscy już wstali, Hermiona spojrzała na niego po raz ostatni, a on z zawziętym i nienawistnym spojrzeniem wyszeptał:

— Zawsze będziesz moja…

Nieprzyjemny dreszcz przeszedł ją po plecach, jednak już po chwili stanął koło niej Draco i mocno ją przytulił. Zapomniała o wszystkim. Ten rozdział był już dla niej zamknięty.

Od tamtej rozprawy minęły dwa lata. Hermiona zaprzyjaźniła się z Alexem, który razem z rodziną stał się stałym bywalcem w rezydencji, w której mieszkała teraz z Draco. Mimo ciążącej nad nim kary za zeznawanie przeciwko mafii, Alex wydawał się być szczęśliwy. Kiedy po roku uciekania okazało się, ze złapano wszystkich członków szajki Oliviera i posadzono ich na dożywocie, razem z rodziną wrócił do Hedrow. Hermiona była szczęśliwa, mając przy sobie wszystkie bliskie jej osoby. Najbardziej jednak cieszył ją fakt, że już za dwa tygodnie stanie na ślubnym kobiercu i tym razem zrobi to z mężczyzną, który w pełni na nią zasługiwał. Odkąd byli razem, blondyn starał się wynagrodzić jej wszystkie trudne chwile, które przeżyła przy Olivierze.

— Hermiono, pokażesz mi wreszcie swoją sukienkę — marudziła jej Kate. — Przecież swojej druhnie możesz pokazać.

— No dobrze, chodź — powiedziała zrezygnowana do żony Alexa. — A ty się nawet stąd nie ruszaj. — Pogroziła palcem blondynowi, który też był bardzo ciekawy jej wyboru.

— Dobra, dobra — prychnął niezadowolony.

— Ja go przypilnuję — zaśmiał się Alex.

Kobiety udały się do garderoby brunetki. Odkąd Hermiona zawiesiła w niej sukienkę, stała zamknięta na klucz, który kobieta nosiła zawsze ze sobą. Kilka nieudanych prób Dracona, aby zobaczyć sukienkę, uświadomiły ją, że jedynie wisząc na jej szyi, klucz był bezpieczny.

Powoli odsunęła drzwi szafy i wyciągnęła z niej białą suknię.

— Jest przepiękna — szepnęła oczarowana Kate.

Rzeczywiście sukienka była idealna. Cała zrobiona ze zwiewnej koronki wyszywanej drobnymi, mieniącymi się kryształkami swarovskiego. Plecy były odsłonięte przez głęboki, trójkątny dekolt, który kończył się delikatną kokardką z długimi tasiemkami sięgającymi do połowy trenu mającego dwa metry długości. Sukienka miała również grube ramiączka z gipiury. Od linii kolan była lekko poszerzona, tworząc fason syrenki. Dodatkowo uroku dodawały jej satynowe guziczki, ukrywające zamek. Odcień kości słoniowej idealnie pasował do koloru skóry przyszłej panny młodej.

— Cieszę się, że ci się podoba — powiedziała brunetka. — A teraz ją chowam, zobaczysz ją dopiero za dwa tygodnie — dodała roześmiana, kiedy Kate po prostu zawiesiła się nad podziwianiem jej sukni.

Dni leniwie mijały, przynosząc coraz cieplejszą pogodę. Dwudziestego pierwszego czerwca, słońce świeciło wysoko na sklepieniu nieba. Dzień był piękny, dokładnie taki, jaki wymarzyła sobie Hermiona. Draco od rana chodził niecierpliwie po domu, nie mógł sobie znaleźć miejsca. Jego narzeczona była na tyle zabiegana, że nie zauważyła jego zdenerwowania przed uroczystością.

Postanowił wybrać się na przejażdżkę. Ubrał skórzaną kurtkę i ruszył w stronę garażu, gdzie pod ciemnym materiałem spoczywał jego piękny, potwór — jak zwykła go nazywać Hermiona.  Czarna karoseria zabłysła, kiedy blondyn ściągnął zakrywający ją materiał. Ducati 1098s. Jego druga miłość. Czerwona rama dodawała motocyklowi drapieżności. Uwielbiał to uczucie wolności, kiedy dodawał gazu. Motor pozwalał mu się zupełnie odprężyć. Powoli wyprowadził maszynę na kamienisty podjazd i ruszył przed siebie. Nawet nie zdawał sobie sprawy gdzie jechał, dopóki nie zdjął kasku. Mimowolnie uśmiech zagościł na jego ustach. To miejsce zawsze będzie na niego tak działało. Zgasił motocykl i odłożył kask. Ich ławka była pusta. Postanowił na chwilę usiąść i powspominać. 

Iskierki tańczyły wesoło w oczach brązowowłosej, kiedy razem siedzieli nad wybrzeżem i oglądali zachód słońca. Tak bardzo mu się podobała. Jej delikatna cera, błyszczące oczy, malinowe usta, smukła sylwetka. Nie tylko była ładna, ale i inteligentna. Już nie pamiętał, żeby przy kimś czuł się tak dobrze, jak przy niej. Była jego oazą spokoju. Jego szczęściem. Całym światem. Tak się cieszył, że jej pomógł. Że już nie jest dręczona i uzależniona od Oliviera.

— Kocham cię — szepnął, delikatnie głaszcząc jej drobną dłoń.

— Draco... — odszepnęła.

— Nie musisz mi odpowiadać — dodał od razu, nie chcąc jej naciskać.

Uśmiechnęła się do niego czule, dotykając opuszkami palców jego policzka

— Nie wiem, kiedy to się stało — powiedziała. — Ale wiem za to, że ja też cię kocham. — Pocałowała go delikatnie w usta. — Pomogłeś mi odbudować dawną siebie, podałeś mi pomocną dłoń, kiedy tego najbardziej potrzebowałam, pokazałeś mi inny, lepszy świat. — W oczach Draco zalśniły łzy. — Nigdy ci się nie odwdzięczę — dodała, wtulając się w jego tors.

— Już się mi odwdzięczyłaś. Dzięki tobie jestem lepszym człowiekiem, lepszą wersją samego siebie — powiedział, odchylając ją delikatnie, aby ujrzeć jej oczy, w których zobaczył całą jej duszę, całe dobro, które na co dzień okazywała innym.

Sięgnął do kieszeni kurtki, z której wyciągnął czarne, aksamitne pudełeczko. Oczy dziewczyny rozszerzyły się w zdumieniu. Mężczyzna uklęknął przed nią na kolanie i ruchem różdżki sprawił, że obok nich na piasku pojawiły się płatki róż układające się w napis "Czy wyjdziesz za mnie?"

— Hermiono, wiem, że jesteś jeszcze żoną Oliviera, jednak zostały już dwie rozprawy i oboje wiemy, że kwestią czasu jest, kiedy przestaniesz nosić jego nazwisko — powiedział pewnym głosem. — Chciałbym wynagrodzić ci te wszystkie lata, które z nim spędziłaś, obiecuję nigdy cię nie skrzywdzić, zawsze być przy tobie, nawet kiedy oboje będziemy już starzy, stetryczali i pomarszczeni — zaśmiał się, aby po chwili dodać — Jesteś tą jedyną, jesteś moim światem. Hermiono, dla mnie zawsze będziesz Granger, czy uczynisz mnie najszczęśliwszym mężczyzną na świecie i zostaniesz moją żoną? — zakończył, uważnie przyglądając się kobiecie, po policzkach której powoli, jedna po drugiej, zaczęły spływać łzy. Jednak wesołe iskierki tańczące w jej błyszczących oczach powiedziały mu wszystko, co tak bardzo chciał wiedzieć.

— Och, Draco. — Kobieta rzuciła się w ramiona mężczyzny i mocno go przytuliła. Trwali tak kilka minut po czym odezwał się blondyn:

— Rozumiem, że się zgadzasz? — zapytał, uśmiechając się szeroko.

— Oczywiście — powiedziała. — Zaczynam nowe życie, nowe, lepsze życie — dodała, uśmiechając się.

Draco za pomocą różdżki wyczarował dwa kieliszki i szampana. Ten wieczór był początkiem ich wspólnego życia.

Uśmiechnął się do siebie na tamto wspomnienie. Tak się bał, że po wszystkim tym, co przeżyła, nie będzie już chciała ponownie wychodzić za mąż. Ale jego mała, dzielna Gryfonka niczego się już nie bała.

Spojrzał na zegarek i stwierdził, ze najwyższa pora wracać. Hermiona by go zabiła, gdyby spóźnił się na ich ślub. Wsiadł na motocykl i z szerokim uśmiechem ukrytym pod kaskiem ruszył w drogę powrotną do domu.

Kiedy wybiła godzina pierwsza popołudniu  wyszedł na ogród, gdzie powoli zaczęli schodzić się goście weselni. Ogromny kremowy namiot wypełniony był stolikami, kwiatami i miejscem do tańczenia. Przeszedł się, sprawdzając, czy wszystko było już zapięte na ostatni guzik. Z uśmiechem stwierdził, że jego perfekcyjna narzeczona wszystkiego dopilnowała sama. Kate pomogła wybrać jej menu, kwiaty i nakrycie stołów. Jednak to ona jak szalona biegała po całym ogrodzie, kontrolując, czy na pewno wszystko jest na swoim miejscu. Nawet uspokajanie swojej głównej druhny, jakoby wszystko już grało, nie mogło powstrzymać jej przed sprawdzeniem tego osobiście. Kwiaty o kolorze pudrowego różu wypełniały namiot przepięknym zapachem wiosny. Porcelana zastawa znajdująca się na stołach nie ustępowała w niczym królewskiej zastawie. Sufit był zaczarowany, ukazując stada kolorowych motyli latających na tle błękitnego nieba. Rozglądał się jeszcze chwilę i zauważył co raz większą ilość gości. Nadeszła pora, aby poszedł się ubrać. Powolnym krokiem skierował się do swojej sypialni.

Piętnaście minut później stał już przy ołtarzu, czekając na ukochaną. Przyglądając się Alexowi, który czule obejmował swoją żonę, wspominał, ile mu zawdzięcza. Gdyby nie on, Hermiona nadal byłaby żoną tego psychopaty. Z rozmyślań wyrwał go marsz weselny. Skierował wzrok na początek czerwonego dywanu, na którym stała najpiękniejsza panna młoda, jaką kiedykolwiek świat widział. Jej puszyste włosy były spięte w idealny kok, z którego wypłynęło kilka pasem, które swobodnie opadały na długą szyję brunetki, która była z kolei ozdobiona łańcuszkiem z białego złota i wisiorkiem w kształcie serca z ogromnym diamentem pośrodku. Otrzymała go od niego na urodziny. Z uszu zwisały jej długie kolczyki, które dokupił jej do kompletu kilka tygodni później, na święta. Delikatny makijaż podkreślał jej urodę. Oczy ozdobiła cieniami i czarną kredką, która była lekko rozmazana, dając efekt kocich oczu i czarny tusz maksymalnie wydłużający już i tak długie rzęsy. Malinowa szminka była idealnie dopasowana do jej pięknej twarzy. Sukienka idealnie podkreślała jej kształty. Wysokie szpilki w kolorze pudrowego różu dobrane były do pastelowego bukietu, który brunetka niosła w rękach.

Wolnym krokiem zbliżała się do blondyna. Jego serce przyśpieszyło, rejestrując wesołe ogniki, które dzięki niemu na dobre zagościły w czekoladowych oczach. Nawet nie zauważył, kiedy stanęła naprzeciwko niego. Ocknął się dopiero na słowa przysięgi.

— Ja, Draco Lucjusz Malfoy, biorę sobie ciebie, Hermiono Jane Granger, za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że cię nie opuszczę aż do śmierci — wyrecytował, uśmiechając się szeroko do brunetki.

— Ja, Hermiona Jane Granger, biorę sobie ciebie, Draconie Lucjuszu Malfoy, za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że cię nie opuszczę aż do śmierci — zakończyła ze łzami szczęścia w oczach.

Byli szczęśliwi. Tak, prawdziwie szczęśliwi, bez żadnych „ale”, bez wątpliwości. Draco Malfoy był szczęśliwy, żeniąc się z Hermioną Granger  a ona była szczęśliwa, mając go za męża. Uśmiechnęli się sami do siebie, gdy o tym pomyśleli.